Πατέρες, ἀδελφοί καί ἀδελφαί ἐν Χριστῷ,

 Ἐρχόμενος ἀπό τῆς πόλεως τοῦ Κωνσταντίνου, ἀπό τήν πόλιν τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τοῦ Γένους μας καί τοῦ καθενός  μας, καί ἀπό τῆς πόλεως τῆς μεγάλης τῆς Ἰωνίας, ἀπό τῆς Σμύρνης, εἰς τήν Νέαν Σμύρνην καί ἐδῶ εἰς τό Παλαιόν Φάληρον, σᾶς μεταφέρω τήν χάριν καί τήν εὐλογίαν τῶν ἱερῶν τόπων ἐκείνων, ὅπου ἡ Ὀρθόδοξος ψυχή τῶν πατέρων καί μητέρων μας, ἐν καιρῷ θλίψεων καί ἀναγκῶν καί περιστάσεων καί περισπασμῶν τοῦ βίου, καταφύγιον μόνον εὕρισκεν εἰς τήν Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ὡς ἀνωτέρα πάντων τῶν ποιημάτων τοῦ Θεοῦ, «πανταχοῦ καί πάντοτε προφθαίνει», προστατεύει, ἀναψυχεῖ, σκέπει, σώζει.

Ἀπό τά ἱερά, λοιπόν, ἐκεῖνα χώματα, ὅπου συνεχίζεται ἡ ἀένναος προσευχή πρός τήν Παναγίαν τῶν ὀλίγων ζώντων καί τῶν ἐν οὐρανοῖς μεταστάντων καί συνεχιζόντων τήν ἀδιάλειπτον προσευχητικήν δοξολογίαν πρός τόν Θρόνον τοῦ Κυρίου, εὑρίσκομαι σήμερον εἰς τά ἰδικά σας χώματα, ἀδελφοί, εἰς τάς καρδίας σας, αἱ ὁποῖαι πάλλουν ἀπόψε ἀπό τήν γλυκεῖαν μορφήν τῆς Παναγίας μας καί ἀναπολοῦν τούς ἀλησμονήτους χώρους τῆς καταγωγῆς πολλῶν ἀπό ἐσᾶς, πού εἶναι ἡ Πόλις τῶν πόλεων, ἡ Κωνσταντινούπολις, πού εἶναι ἡ νύμφη τῆς Ἰωνίας, ἡ Σμύρνη,  πού εἶναι νοερῶς ἡ ἀπέραντος καθ᾿ ἡμᾶς Ἀνατολή, ἡ ὁποία διά τῶν θεοφόρων Ἁγίων, τῶν Μαρτύρων, τῶν ἀσκητῶν καί τῶν προγόνων μας συνεχίζει ἀκαπαύστως τήν δέησιν πρός τήν Μητέρα τοῦ Φωτός δι᾿  ὅλους ἡμᾶς. 

Μαζί μέ τόν ἀποπνέοντα τό ἄρωμα αὐτό τῆς ἁγιότητος καί τῆς  νοσταλγίας χαιρετισμόν μου πρός ὅλους ἐσᾶς, ἀδελφοί Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες Χριστιανοί, ἰδιαιτέραν εὐχαριστίαν ἀπευθύνω πρός τόν Σεβασμιώτατον καί τετιμημένον Ποιμενάρχην τῆς Θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας Μητροπολίτην Νέας Σμύρνης κύριον Συμεών, καί πρός ὅλους σας διά τήν χαράν αὐτήν τῆς συμπροσευχῆς μας πρός τήν Παναγίαν μας, ἡ ὁποία εἶναι τό στερρόν ἔρεισμα τῆς πίστεως  καί τό λαμπρόν γνώρισμα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ. Καί οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί, ψελλίζομεν ἀπόψε, καί πάντοτε, μέ τά χείλη μας πρός αὐτήν ἕνα καρδιακόν δοξολογικόν χαιρετισμόν, ἀναμέλποντες τόν ὕμνον «χαρᾶς αἰτία χαρίτωσον, ἡμῶν τόν λογισμόν τοῦ κραυγάζειν σοι ... ἡ τούς πιστούς ἀπαύστως ἐπισκιάζουσα». 

Ἀδελφοί μου,

Ἀναζητοῦμεν, ἀναμφιβόλως, τήν χαράν, «πότε δῶ καί ποτ᾿ ἐκεῖ», εἰς τάς βιοτικάς ἀπολαύσεις. Δέν τήν εὑρίσκομεν, ὅμως, καί δι᾿ αὐτό δέν μένομεν ἱκανοποιημένοι. Καί ἐάν τήν εὕρωμεν πρός στιγμήν, ἄμεσως ἀναζητοῦμεν περισσοτέραν. Ἔρχονται, ὅμως, ἀπροσδόκητοι πειρασμοί καί περιστάσεις τῆς ζωῆς καί προβλήματα καί μειώνουν τήν χαράν μας ἤ καί τήν ἐξαφανίζουν. Ἐν ἀπορίᾳ δέ ἐνώπιον αὐτῆς τῆς ἐρμαφροδίτου καταστάσεως τῆς πορείας τῆς ζωῆς, διερωτώμεθα μαζί μέ τόν ποιητήν: «Πέστε μας ποῦ κατοικεῖ» αὐτή ἡ χαρά, τήν ὁποίαν νοσταλγοῦμεν καί τελικῶς δέν εὑρίσκομεν.

Τήν ἀπάντησιν δίδουν οἱ πατέρες καί αἱ μητέρες ἡμῶν. Ὡπλισμένοι μόνον μέ τήν πίστιν, οἱ ἀείμνηστοι Ὀρθόδοξοι χριστιανοί τῆς Ἐπαρχίας μου, τῆς Ἁγιοτόκου Σμύρνης, ἀλλά καί τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὡς καί ὅλων τῶν περιοχῶν τῆς ἡγιασμένης μικρασιατικῆς γῆς, ἐπῆραν κάποτε ἀπροσδοκήτως καί ἀθελήτως, ἐν «μιᾷ στιγμῇ», τόν πικρόν δρόμον τῆς προσφυγιᾶς καί ἀφῆκαν τήν πατρῴαν γῆν, εἰς τήν ὁποίαν εἶχον σπείρει τόν ἱδρῶτα, τόν κόπον καί τόν μόχθον των, τά δάκρυά των. Καί ἦλθον ἐδῶ, εἰς τόπον ξένον καί ἄνυδρον τότε δι᾿ αὐτούς. Μέ τήν πίστιν καί μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ «ἐποιήσαντο ἀρχήν», κατά τόν μακαριστόν Σμυρνιόν Χρῆστον Σολομωνίδην, καί σχεδόν ἐκ τοῦ μηδενός, ἑδραιωμένοι ἀκλινῶς ἐπί τήν πέτραν τῆς Πίστεως, τόν Χριστόν, ἐπέτυχον νά  καταστήσουν τόν τόπον τοῦτον καί ἑαυτούς των «λαμπρόν τῆς Χάριτος γνώρισμα», καί νά ὀρθοδοποδήσουν, νά προοδεύσουν, νά μεγαλουργήσουν πάντοτε ἐν πίστει καί διά τῆς πίστεως. Νά κατορθώσουν τό «εὖ ζῆν» καί τό «Χάριτι ζῆν», παρά τάς δοκιμασίας καί τήν «ἀθλιότητα» τῶν καιρῶν καί τῶν μεταλλαγῶν τῆς ἱστορίας. Νά μᾶς παραδώσουν Ναούς μεγαλοπρεπεῖς, ὡς αὐτός πού προσευχόμεθα τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου, τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς, τῆς Παναγίτσας μας.

Τό παράδειγμα τῶν ἐνταῦθα προσφυγόντων προγόνων μας, μᾶς δίδει τό ἑξῆς σαφές μήνυμα, ἀδελφοί μου: Ἡ πίστις καί ἡ ἐμπιστοσύνη εἰς τόν Θεόν δέν ἔδωκε καί δέν δίδει καί σήμερον περιθώρια λιποψυχίας, ἀκόμη καί ὅταν ὅλα τά ὑλικά χάνωνται καί  πίπτῃ ὁ ἄνθρωπος ἀθελήτως εἰς τήν καταστροφικήν ἀπόγνωσιν καί ἀπελπισίαν. Ἡ πίστις εἰς τόν Θεόν ἀνάπτει φῶς καί φωτίζει τά σκότη, ὑπερνικᾷ τά ἐμπόδια, ἀνοίγει αἰφνιδίως διεξόδους εἰς τά ἀδιέξοδα, λύει πειρασμούς καί δοκιμασίας, στερεώνει καί καταξιώνει ἀποφάσεις, εἶναι αὐτήν πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ὄντως χαράν, εἶναι αὐτή πού παρέχει τήν χαράν. Εἶναι, τέλος, ἡ πίστις εἰς τόν Θεόν ἐκείνη ἡ ὁποία γεννᾷ τήν γλυκεῖαν πεποίθησιν τοῦ «εἰ ὁ Θεός μεθ᾿  ἡμῶν, οὐδείς καθ᾿  ἡμῶν», πού παρέχει εἰς τήν ψυχήν τήν Χάριν, τήν αἴσθησιν τῆς ἀσφαλείας πλησίον καί ὑπό τήν σκέπην τοῦ Θεοῦ καί προκαλεῖ βεβαίαν καί παραμόνιμον χαράν. Πόσον, ἆραγε, λείπει ἀπό τόν σύγχρονον κόσμον ἡ αἴσθησις αὕτη; Ἀπό τόν κόσμον μας ὁ ὁποῖος ὑποφέρει ἀπό διαφόρους ἀγωνίας καί ἀνασφαλείας αἱ ὁποῖαι ὁδηγοῦν εἰς τήν ἀδιέξοδον θλῖψιν, τήν ἀτέρμονα ἀγωνίαν καί τόν ἀκαταμάχητον φόβον καί τρόμον;

Δι᾿ αὐτό, πρέπει, ἀδελφοί μου, μέ αὐτήν τήν πίστιν καί τήν Χάριν καί σήμερον νά πορευώμεθα, εἰς καιρούς οἱ ὁποῖοι ἐμφανίζουν πολλά ἀδιέξοδα καί πολλά προβλήματα, νέφη καί σκιάς, ἀδυναμίας παντοίας, ἀπειλούσας μέ καταστροφήν τόν τόπον, τό ἦθος καί τάς ἀξίας τῆς φυλῆς μας, τάς  ὁποίας  ἐκόμισαν καί μᾶς μετέδωσαν οἱ προπάτορές μας ἀπό γενεᾶς εἰς γενεάν.

Τά σημεῖα τῶν καιρῶν  ἀποκαλύπτουν μίαν ἀνασφάλειαν καί εἰς τόν εὐλογημένον αὐτόν τόπον. Ἡ ἔλλειψις χρειωδῶν καί ἀπαραιτήτων ὑλικῶν ἀγαθῶν μαστίζει πολλούς. Ἡ ἀγωνία διά τήν ἐξασφάλισιν τῶν ἀναγκαίων πρός ἐπιβίωσιν, διά τήν εὕρεσιν  μονίμου ἀξιοπρεποῦς ἐργασίας, ἀπασχολεῖ ὁλονέν καί περισσοτέρους ἀδελφούς μας.  Συσσωρεύονται συνεχῶς νέφη εἰς τόν ὁρίζοντα, μαυρίζουν τόν οὐρανόν τῆς ψυχῆς μας. Πολλοί  ἀναγκάζονται  νά ἐκπατρισθοῦν, προσωπικῶς ἤ καί οἰκογενειακῶς,  ἀκολουθοῦντες, ὄχι βιαίως ὅπως οἱ πρόγονοί μας πρό αἰῶνος, ἀλλά ἀναγκαστικῶς, μίαν ἰδιότυπον καί διάφορον προσφυγιάν, τήν μετανάστευσιν, ἀναζητοῦντες καλλίτερον αὔριον.

Ἐνώπιον τῆς ἀγωνίας καί τῆς ἀνασφαλείας ταύτης, ἔρχεται ἡ Κυρία Θεοτόκος νά μᾶς ὑποδείξῃ, μέ τό ἰδικόν της παράδειγμα, τήν ὁδόν, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν πίστιν μας πρός τόν Θεόν, ὡς ἔπραξε καί ἡ ἰδία, δεχομένη ἐν ὑπακοῇ τόν ἀρχαγγελικόν χαιρετισμόν. Μόνον ἐφ᾿ ὅσον βιώσωμεν αὐτήν τήν πίστιν πραγματικῶς θά ἀπολαύσωμεν τήν ζωήν ὡς γνώρισμα  Χάριτος.

 Ἡ Παναγία μας, κατά τήν σωτήριον ὥραν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ὑπό τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ὅτι θά φέρῃ εἰς τόν  κόσμον τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ἐταράχθη ἀνθρωπίνως, ἀπήντησεν ὅμως εἰς τό  ἀρχαγγελικόν μήνυμα μέ τήν ἐγκατάλειψιν καί παράδοσιν ἑαυτῆς εἰς τήν βουλήν τοῦ Θεοῦ:  «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου» (Λουκ. α΄, 38). Ἡ ἐμπιστοσύνη τῆς Παναγίας εἰς τόν Θεόν ἔφερεν ὡς ἀποτέλεσμα τήν Χάριν τῆς Θεοτοκίας. Καί χάρις εἰς αὐτήν ἐτελέσθη καί τελεῖται τό ὅλον μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, τό ὁποῖον προητοίμασεν ὁ Θεός Πατήρ ἀπό καταβολῆς κόσμου διά νά σώσῃ τόν ἄνθρωπον.

Οἱ ἄνθρωποι, ἀδελφοί μου Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τοῦ Παλαιοῦ Φαλήρου,  ἀναζητοῦμεν ἀνάπαυσιν τῆς ψυχῆς μας, ἀνάπαυσιν τῆς καρδίας μας, ἀνάπαυσιν εἰς τήν ζωήν μας. Ἀναζητοῦμεν ἀνάπαυσιν χαρᾶς. Συνεχῶς  ὁδοιποροῦμεν, πολλάκις χωρίς πυξίδα, βλέποντες μόνον τό  σήμερον καί ὄχι καί τήν αὔριον. Ζητοῦμεν νά  φθάσωμεν εἰς τήν καταξίωσιν, πολλάκις μόνον μέ ἀνθρώπινα μέσα καί κριτήρια. Τήν οὐσίαν τῆς πορείας μας ὅμως ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ  μᾶς παρέχουν τά δύο βιώματα, τά ὁποῖα καί ἀπόψε ὁμολογοῦμεν ὡς ἰδιώματα  καί ὡς  χαρίσματα πρός ἡμᾶς τῆς τιμωμένης Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τοῦ Γένους:  τήν πίστιν,  καί τό  ἀποτέλεσμα τῆς πίστεώς μας αὐτῆς,  τήν  Χάριν. 

Τήν πίστιν αὐτήν κρατοῦντες ὡς  λύχνον οἱ κάποτε μάγοι τῆς Ἀνατολῆς ἔφθασαν τόν Ἄφθαστον καί ἔζησαν τήν Χάριν.  Τήν ἰδίαν αὐτήν πίστιν, τήν Ὀρθόδοξον, κρατοῦντες ὡς ἄλλον λύχνον οἱ ἀπελπισμένοι πρόγονοί μας ἔφθασαν εἰς τόν ἄγνωστον τότε  τόπον τοῦτον καί ἐβίωσαν κατ᾿ ἀρχάς τόν πόνον, διά νά δοκιμάσουν ἐν τέλει τό ἀποτέλεσμα τῆς πίστεώς των τήν χαράν  τῆς Χάριτος.

 Τό τίμημα ὑπῆρξε βεβαίως βαρύ. Ὅπως βαρύς ἦταν καί ὁ πόνος τῆς Παναγίας καθ᾿ ὅλην τήν ἱερουργίαν τοῦ μυστηρίου τῆς σωτηρίας, καθ᾿  ὅλην τήν διάρκειαν τοῦ Θείου Πάθους. Τά εὐαγγέλια τό μαρτυροῦν. Ἡ ἰδική μας ἱστορία, ἡ ἱστορία τοῦ Γένους μας, ἐδῶ καί ἐκεῖ καί ἐν τῇ οἰκουμένῃ, τό ἀποκαλύπτει. Ἀρκεῖ νά γνωρίζωμεν τήν ἱστορίαν μας καί τήν πορείαν  μας καί νά τήν μελετῶμεν, ὡς ἀρχήν καί ὡς ἀποτέλεσμα. Νά ἐνισχυώμεθα ἐξ αὐτῆς. Νά παραδειγματιζώμεθα. Καί τότε διαπιστώνομεν ὅτι ἡ στερεά πίστις μας ὁδηγεῖ εἰς τήν Χάριν καί τήν ἐξ αὐτῆς χαράν. Τήν χαράν τῆς Θεοτόκου καί τῶν Μυροφόρων Γυναικῶν τήν πρωΐαν ἐκείνην τῆς Μιᾶς τῶν Σαββάτων, τήν ἀκολουθήσασαν τήν ὀδύνην τοῦ Θείου Πάθους∙ τήν χαράν τῆς Ἁγίας Ἑλένης ὅτε εὗρε τόν Τίμιον Σταυρόν, ὡς καταξίωσιν τῆς ἀγωνίας καί τῆς προσευχῆς της διά νά εὕρῃ καί νά ἀνασύρῃ τό Σύμβολον τοῦτο τοῦ Πάθους ἀλλά καί τῆς Ἀναστάσεως, τῆς χαρᾶς.  

Μέ αὐτήν τήν πίστιν καί μέ τήν ἀποκαλύπτομένην καθ᾿ ἡμέραν πολυμερῶς καί πολυτρόπως  Χάριν, καλούμεθα  νά ἀντιμετωπίζωμεν  τά ἀδιέξοδα τῆς ζωῆς. Αὐτή ἡ πίστις μας ἀνάπτει ἐσβεσμένας λυχνίας λαῶν, ἐθνῶν, Ἐκκλησιῶν, ἀτόμων. Μέ αὐτήν τήν πίστιν διακονοῦμεν, σεῖς ἐδῶ καί ἡμεῖς ὅπου ἐτάχθημεν, τό μυστήριον τῆς ζωῆς, κηρύττοντες εἰρήνην καί τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ. Μέ αὐτήν τήν πίστιν κρατοῦμεν ἄσβεστον τήν φλόγα τῆς κανδήλας, ἡ ὁποία ἐνίοτε τρεμοσβύνει. Πάντοτε ὅμως φωτίζει μέ τό ἀμυδρόν ἀλλά ἱλαρόν της φῶς καί διαλύει τά ποικίλα ἐρέβη. Μέ αὐτήν τήν πίστιν φερόμεθα κάποτε ὡς ἀποθνήσκοντες, ἀποδεικνυόμεθα ὅμως ὅτι «ἰδού ζῶμεν», παρ᾿ ὅλας τάς τραγικάς στιγμάς καί καταστροφάς τάς ὁποίας διήλθομεν καί διερχόμεθα ἴσως ὡς Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὡς εὐλογημένον Γένος τῶν Ὀρθοδόξων Ρωμαίων, τῶν Ἑλλήνων, βλέποντες, ὅμως, καθ᾿ ἡμέραν Φῶς ὑπερκόσμιον νά ἀχνοφέγγῃ εἰς τόν ὁρίζοντα. Βλέπομεν νά φέγγῃ πᾶσι τοῖς ἐν  τῇ Ἑλλάδι τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον εἶναι πίστις καί Χάρις.

Ἡ Παναγία μᾶς κηρύττει ἀπόψε ὅτι αὐτή ἔζησε τήν πίστιν    σταθερά, ἀπόλυτα, καρδιακά. Διά τοῦτο καί τῆς ἀπεκαλύφθη ὡς  γνώρισμα Χάριτος. Αὐτήν τήν πορείαν μᾶς ὑποδεικνύει, ἡ ταπεινή  Κόρη τῆς Ναζαρέτ, ἡ ὁποία μέ τή γέννησίν της ἔφερε τήν χαράν εἰς  ὅλην τήν οἰκουμένην, δεχθεῖσα ἐν πίστει τόν εὐαγγελισμόν.   

Ὁ εὐαγγελισμός τῆς Παναγίας ὑπῆρξε χάρισμα. Χάρισμα πίστεως. Τά θεῖα χαρίσματα ἔχουν ὡς ἀποτέλεσμα τά ἀπλησίαστα καί εἰς αὐτήν μόνον τήν σκέψιν νά γίνωνται  πραγματικότης καί τά ἀδύνατα παρ᾿ ἀνθρώποις νά φανερώνονται ὡς δυνατά παρά τῷ Θεῷ.

Ἀδελφοί μου,

Ἐντός ὀλίγων ἡμερῶν θά ἑορτάσωμεν τόν Εὐαγγελισμόν  τῆς Παναγίας μας. Ὁ εὐαγγελισμός, ὁ κάθε εὐαγγελισμός, εἶναι ἀποτέλεσμα προσευχῆς. Ἀποτέλεσμα πίστεως ἀκλονήτου.  Εἶναι μία Χάρις. Διά τῆς προσευχῆς, ἔρχονται ὅλα τά δωρήματα καί ἱκανοποιοῦνται ὅλα τά αἰτήματά μας. Οὐδείς ἀγών κερδίζεται χωρίς πίστιν καί χωρίς προσευχήν. Οὐδεμία πνευματική καρποφορία εἶναι δυνατή ἄνευ προσευχῆς. Οὐδεμία ἀρετή ἐπιτυγχάνεται. Ἡ ἀκλόνητος πίστις τῆς Παναγίας τήν κατέστησε Κεχαριτωμένην καί δοχεῖον καί πηγήν χαρᾶς. Ἡ ἀνθρωπίνη πίστις, ἡ ἰδική μας  Ὀρθόδοξος Πίστις, ὁδηγεῖ εἰς τό θαῦμα  καί ἐνεργεῖ ὡς θαῦμα. Δι᾿ αὐτήν  τήν Χάριν, δι᾿ αὐτό τό θαῦμα, προσευχόμεθα καί ἀπόψε, οἱ μαστιζόμενοι ὑπό θλίψεων ποικίλων σύγχρονοι ἄνθρωποι. Προσευχόμεθα μέ ἀταλάντευτον πίστιν καί ζητοῦμεν τήν προστασίαν τῆς Παναγίας. Παρακαλοῦμεν δι᾿ ἕνα εὐαγγελισμόν ἤ διά πολλούς εὐαγγελισμούς εἰς τήν ζωήν μας. Ὁ προσδοκώμενος εὐαγγελισμός εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ. Ἄς ἐγκολπωθοῦμεν αὐτήν τήν δωρεάν  μέ πίστιν καί μέ χαράν. Ἡ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, ἡ Παναγία  μας, γνωρίζει  νά διαλύῃ τά νέφη καί νά ἀποδεικνύῃ τούς ἀνθρωπίνους λογισμούς ληρώδεις καί οὐδέν ἐνώπιον τῆς Δυνάμεως τοῦ Θεοῦ, τῆς ἐνεργουμένης διά τῆς μεσιτείας καί τῆς παρρησίας τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ τοῦ Γένους μας ὡς ἕνα  διαρκές θαῦμα Πίστεως. Ἀμήν.