Ἡ παροῦσα ἡμέρα λαμπροφορεῖ ἀληθῶς τήν δόξαν καί τό κράτος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς ἡμετέρας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τήν παροῦσαν ἡμέραν τιμᾷ κατ᾿ ἐξοχήν καί ἑορτάζει κυρίως ὁ Ἁγιώτατος Ἀποστολικός καί Πατριαρχικός Οἰκουμενικός Θρόνος, ὁ φύλαξ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀπό τῆς λύμης τῶν ἐπιβουλευσαμένων τήν ἑνότητα τοῦ ἀρράφου Χιτῶνος τοῦ Κυρίου, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως πανηγυρίζει σήμερον τόν θρίαμβον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως ἀγαλλομένη καί χαίρουσα μετά Προφητῶν τιμίων καί Πατέρων μακαρίων, οἱ ὁποῖοι «τόν νόμον Κυρίου καλῶς διετάξαντο καί τῇ πίστει ἐφάνησαν στῦλοι ἀκλινεῖς καί ἀπόρθητοι», δρέπουσα τάς ὀπώρας τῆς ἐμμονῆς αὐτῆς εἰς τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί τῆς προασπίσεως τῆς Πίστεως ταύτης, ὡς αὕτη ἅπαξ παρεδόθη τοῖς Ἁγίοις Ἀποστόλοις καί δι᾿ αὐτῶν τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν ὑπό τοῦ σαρκωθέντος Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.
«Οὐκ ἐν σοφίᾳ καί δυνάμει καί πλούτῳ» καυχᾶται ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί τό Ἱερόν Κέντρον αὐτῆς, «ἀλλ᾿ ἐν τῇ τοῦ Πατρός ἐνυποστάτῳ Σοφίᾳ Θεοῦ», τῷ Χριστῷ μόνον, «ἐπί τῷ Ὁποίῳ καί εὐφραίνεται κράζουσα: Σύ μου ἰσχύς, Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».
Ἀπό τοῦ Ἱεροῦ τούτου Πατριαρχικοῦ Ἄμβωνος προησπίσθη, κατωχυρώθη καί ἐκηρύχθη ἀνά τούς αἰῶνας βιωματικῶς καί ἐμπειρικῶς εἰς ἔθνη πολλά καί εἰς λαούς πολλούς, εἰς τόν κόσμον ἅπαντα, ἡ Οἰκουμενική Ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλαδή τό μυστήριον τῆς εὐσεβείας ἡμῶν. Ἡ πανηγυριζομένη καί ἐφέτος, ἐν μέσῳ ζοφερῶν νεφυδρίων τοῦ κόσμου τούτου καί τῆς τεταραγμένης ἀνθρωπότητος παροῦσα ἡμέρα ἀποτελεῖ τήν μαρτυρίαν Πατέρων Θεοφόρων τῆς Ἀνατολῆς καί τῆς Δύσεως καί Ἀρχιεπισκόπων καί Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως πολλοί ἐκ τῶν ὁποίων ἐδιώχθησαν διά τήν προάσπισιν τῆς Ἀληθείας, ὡς καί ἄλλοι ἄπειροι ἐπώνυμοι καί ἀνώνυμοι καί ἀφανεῖς, μέχρι μαρτυρίου, -κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί- ἀθληταί τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ὀρθοπραξίας.
Ἐν τῇ Κωνσταντίνου ἰδίᾳ ταύτῃ Πόλει, ἐν Νικαίᾳ, ἐν Χαλκηδόνι, ἐν Ἐφέσῳ, ἐν τῇ κληρουχίᾳ δηλονότι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διετυπώθησαν τά σεπτά δόγματα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τό Σύμβολον τῆς Πίστεως ἡμῶν, τό ὁποῖον βραχεῖ τῷ ρήματι συγκεφαλαιώνει τό ὅλον κήρυγμα τῆς τοῦ Χριστοῦ Οἰκονομίας διά τήν σωτηρίαν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων. Ὑπό τῶν κλεϊσάντων τόν πανίερον Οἰκουμενικόν Θρόνον Ἁγίων διεφυλάχθη ἡ ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ κανονική τάξις καί ἡ ἑνότης καί ἡ αὐθεντία αὐτῆς, ἀλλά καί τό κριτήριον καί τό μέτρον τῆς ἐν πιστότητι πρός τήν ἀλήθειαν Ὀρθοπραξίας.
Ἐν τῷ Ἱερῷ Φαναρίῳ καί σήμερον, 5ην Μαρτίου τοῦ σωτηρίου ἀπό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως ἔτους 2017, «γράφεται καί τιμᾶται πιστῶς προσκυνούμενος ὁ χαρακτήρ τοῦ Δεσπότου, καί λαμβάνει ἡ Ἐκκλησία παρρησίαν εὐσεβῶς τόν Σωτῆρα δοξάζουσα». Ἐπισημαίνεται καί διακηρύττεται καί σήμερον ὅτι συνεχίζεται θεοπρεπῶς ἡ ἐπίγειος στρατεία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς στρατεία ἄμωμος, ἀμίαντος, ἀναλλοίωτος, ἀκριβής, τελεία, σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις.
Διά τῆς στρατείας αὐτῆς ταύτης ἡ Ὀρθόδοξος ἡμῶν Ἐκκλησία ἔσπειρε διαχρονικῶς καί σπείρει ἄχρι τῆς ὥρας ταύτης καρποφόρως τόν σπόρον τῆς ἐν αὐτῇ ἀληθείας ἐν δάκρυσι καί ἀγωνίαις, ἐν ἀγαλλιάσει ὅμως θερίζει πάντοτε καρπόν πολύν, πολυπλασίονα χαράν καί θυμηδίαν ὄντως δρεπομένη. Ἡ Ἐκκλησία μας εὐαγγελίζεται εἰς τόν κόσμον Χριστόν, τήν Ἀλήθειαν, τό Φῶς καί τήν Ζωήν καί τήν Εἰρήνην τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν, τόν Ἥλιον καί Διδάσκαλον τοῦ κόσμου, τόν Ὁποῖον κηρύττει, προσκυνεῖ καί δοξάζει «ἐν λόγοις, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασιν».
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἰδιαιτέρως σήμερον, κατά τούς δυσοιώνους τούτους καιρούς -κατά τούς ὁποίους ἐψύγη ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν καί φωναί πολλαί καί ποικίλαι διαλαλοῦνται καί διαδίδονται- δίδει καθ᾿ ἡμέραν, διά τοῦ θεοπνεύστου λόγου καί τῆς κενωτικῆς καί θυσιαστικῆς διακονίας αὐτῆς, μαρτυρίαν ἀληθείας. Ὀφείλει δέ νά ἐπισημανθῇ ἰδιαιτέρως ὅτι ὁ διαπρύσιος βιωματικῶς προασπιστής τῆς ἀναλλοιώτου ταύτης Ὀρθοδόξου Ἀληθείας πανίερος Οἰκουμενικός Θρόνος διακηρύττει τήν σωτηριώδη Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν μετά φωνῆς ἰσχυρᾶς ἐν μέσῳ ἑνός κόσμου ἀπορουμένου καί τῆς ἀνασφαλοῦς καί προσκεκολλημένης εἰς τά γήϊνα καί μάταια συγχρόνου ἀνθρωπότητος. Κηρύττει καί διαλαλεῖ ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δίδει διεξόδους καί σώζει.
Ἡ βάσις τῆς μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας εἶναι τό Ἱερόν Εὐαγγέλιον καί ἡ Ἱερά Παράδοσις αὐτῆς. Τόσον ἡ διακριτική, πραγματικῶς καί μεταφορικῶς, καί συγχρόνως καί κριτική Εὐαγγελική φράσις: «Ἴδε ὁ ἀνθρωπος», ὁ παθητός καί κατεστιγμένος τοῖς μώλωψι τῆς ἁμαρτίας καί συγχρόνως ὑποφέρων καί ὑπομένων ἄνθρωπος, ὅσον καί ἡ κλῆσις τοῦ Χριστοῦ πρός πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον «ἀκολούθει μοι» ἵνα «μείζω τούτων (τῶν ἐπιγείων δηλαδή) ὄψει», ἀποτελοῦν τό κριτήριον καί τό μέτρον τῆς ἀποστολῆς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῶν Ποιμένων της ἀνά τήν ὑφήλιον.
Πέριξ τῶν δύο τούτων πραγματικοτήτων ἱερουργεῖται ἡ ἀποστολή τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τόν σύγχρονον κόσμον, ἡ ὁποία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τόν «ἐκκλησιασμόν» τοῦ ἀποστατήσαντος καί ἀποστατοῦντος ἀπό τοῦ Θεοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου καί ὁ «ἐπανεκκλησιασμός» τοῦ συγχρόνου ἐκκοσμικευμένου καί ἐκπτώτου τῆς ἐν Χριστῷ ἀληθοῦς πίστεως καί ζωῆς κατ᾿ ὄνομα μόνον Χριστιανοῦ.
Ἐν τῇ ἐκπληρώσει τῆς βαρείας ἀποστολῆς ταύτης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οὐδόλως λησμονεῖται ὅτι ὁ κόσμος «κεῖται ἐν τῷ πονηρῷ». Αὐτή εἶναι μία διαπίστωσις, τήν ὁποίαν ἀνά πᾶσαν στιγμήν βιοῦμεν οἱ πάντες ὁμοῦ καί ὁ καθείς ἐξ ἡμῶν κεχωρισμένως. Παρακολουθοῦμεν, λοιπόν, οἱ Ὀρθόδοξοι μέ ἀπορίαν, δέος καί ἔκπληξιν καθημερινῶς τραγικά γεγονότα, ἐμφανιζόμενα «νέα εὐαγγέλια» -ἀποκυήματα ἰδεολογιῶν ἤ ἰδεοληψιῶν- καί τούς ποικιλωνύμους «σωτῆρας» – φορεῖς, ὑποστηρικτάς καί πρεσβευτάς αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι, ὡς ἕτεροι διάττοντες ἀστέρες, ταχέως ἐκ τῶν πραγμάτων διαψεύδονται. Παρακολουθοῦμεν, εἰς πάντα τά μήκη καί τά πλάτη τῆς γῆς, ἔκθαμβοι τήν προσπάθειαν τοῦ ἀνθρώπου νά «αὐτονομηθῇ», νά δημιουργήσῃ δηλαδή ἴδιον νόμον, ἀντίθετον πρός τόν Λόγον τοῦ Θεοῦ. Παρακολουθοῦμεν μετά συστολῆς καί ἀγωνίας τήν καταβαλλομένην προσπάθειαν τοῦ ἀνθρώπου νά νομιμοποιήσῃ τήν ἀνομίαν καί νά εἰσαγάγῃ καινάς καί κενάς ἀπόψεις περί τῆς καλῶς ποιηθείσης ὑπό τοῦ Θεοῦ εἰκόνος Αὐτοῦ καί νά διδάξῃ οὕτω τούς ἀνθρώπους καί ἰδιαιτέρως τάς νεωτέρας γενεάς... Πάντα ταῦτα προκαλοῦν φόβον εἰς τήν καρδίαν ἡμῶν διά τά ἐπερχόμενα, διότι δέν γνωρίζομεν τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα. Ἀναζητοῦμεν ἐλπίδα, καταφυγήν, στήριγμα καί διέξοδον ἐκ τῶν ποικίλων ἀδιεξόδων τά ὁποῖα ὡς ἐκ τῶν ἀνωτέρω προκαλοῦνται ἀλλά καί προκαλοῦν σπερμολογίαι διαμορφούμεναι, πολλάκις ὑπό τῶν ἐπιδιωκόντων νά ἐπιβάλλουν τό "ἴδιον θέλημα", βασιζόμενοι εἰς τήν ἀνθρωπίνην δύναμιν καί εἰς τόν ἐπίγειον πλοῦτον.
Ἡ κατάστασις αὕτη ἐμποδίζει τόν ἄνθρωπον νά ἔχῃ ἐσωτερικήν ἑνότητα καί ἡρεμίαν, νά διατηρῇ τήν ταυτότητά του καί νά καλλιεργῇ τήν ἀνθρωπιάν του. Ἡ πορεία καί ἡ στάσις γενικῶς τῆς συγχρόνου κοινωνίας ἐπιτείνει τόν κατακερματισμόν τοῦ ἀνθρώπου προσώπου καί καθιστᾷ δυσχερεστέραν τήν ἄσκησιν τοῦ ἠθικοῦ βίου, τοῦ ὁποίου κριτήριον εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἔχει λησμονηθῆ ἐν τῇ πράξει ἡ ἐνεργοποίησις καί ἡ βίωσις τῆς κεφαλαιώδους ἐντολῆς τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία, συνεργούσης καί ἐπισφραγιζούσης καί τῆς «πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπευούσης καί τά ἐλλείποντα ἀναπληρούσης» Θείας Χάριτος, ἀποτελεῖ τήν μόνην βεβαίαν ἐγγύησιν ἀναψύξεως καί λυτρωμοῦ ἐκ τῆς συγχρόνου προβληματικῆς τοῦ ἀνθρώπου, συμπεριλαμβανομένης καί τῆς συστεναζούσης καί συνωδινούσης ἄχρι τοῦ νῦν μετ᾿ αὐτοῦ κτίσεως. Ὁ δέ γνωστός παροιμιώδης λόγος τῶν Λατίνων homo hominis lupus, εὑρίσκει τήν ἐφαρμογήν αὐτοῦ εἰς τήν σύγχρονον κοινωνίαν περισσότερον ἀπό ποτέ, ἀκόμη καί ἀπό τήν ἐποχήν τῶν διατυπωσάντων αὐτήν Λατίνων.
Εἰς πάντα ταῦτα, προσθετέα καί ἡ αὐξανομένη ἐκκοσμίκευσις τῶν Χριστιανῶν εἰς τήν ἐποχήν μας, ἡ ὁποία καθιστᾷ ἐνίοτε δυσδιάκριτον τήν χριστιανικήν ἰδιαιτερότητα ἐντός τοῦ συγχρόνου κόσμου. Βεβαίως, πολλά στοιχεῖα τοῦ συγχρόνου πολιτισμοῦ μαρτυροῦν καί σήμερον τήν χριστιανικήν προέλευσιν καί τό χριστιανικόν παρελθόν του. Οὐδέν ὅμως αὐτῶν διατηρεῖ ἐμφανῶς τήν χριστιανικήν πληρότητα, διότι ὁ λεγόμενος χριστιανικός κόσμος ἔχει πρό πολλοῦ τοποθετήσει τόν Χριστιανισμόν εἰς τήν προκρούστειον κλίνην τοῦ νεωτερικοῦ ὀρθολογισμοῦ. Διαπιστοῦται μάλιστα ὅτι βασικαί ἀρχαί τοῦ ἀκρωτηριασμένου καί ἐκκοσμικευμένου Χριστιανισμοῦ χρησιμοποιοῦνται εἰς τήν ἐποχήν μας διά τήν καταπολέμησιν τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας του. Λησμονεῖται, ὅτι τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ δέν ἀποτελεῖ ἠθικήν ἢ κοινωνικήν διδασκαλίαν, ἰδεολογίαν ἢ οὐτοπικήν θεωρίαν. Ἡ εἰς Χριστόν Πίστις, ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι κοινωνικόν ἤ πολιτικόν σύστημα, ἀποσκοποῦν εἰς τήν εὐμάρειαν καί εἰς τήν ἀντιμετώπισιν μόνον τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν τοῦ ἀνθρώπου –οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνον ζήσεται ἄνθρωπος-. Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι βίωμα Ζωῆς καί Φωτός, τό ὁποῖον ὁδηγεῖ εἰς τόν ἀνακαινισμόν τοῦ ἀνθρώπου.
Τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον ἐμπειρικῶς καί βιωματικῶς κηρύττει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἔρχεται καί σήμερον, ὅπως καί πάντοτε, ὡς ἀνακαινιστική, παρακληρική καί σωτηριώδης πνοή εἰς τόν κόσμον. Δυστυχῶς, τό γεγονός τοῦτο ὑπό τινων παραθεωρεῖται ἤ καί ἀγνοεῖται τελείως. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, συνεπής πρός ἑαυτήν καί πρός τό διαχρονικόν κήρυγμά της, προβάλλει πάντοτε τήν πνοήν καί ἐμπειρίαν ταύτην ὡς τόν μόνον ἀντίλογον εἰς τόν παραλογισμῶν τῆς σήμερον.
Ὁ σωτηριώδης αὐτός ἀντίλογος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τήν περιπέτειαν τῆς ἀνασφαλείας τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος εἶναι πάντοτε ἡ φωνή τοῦ Χριστοῦ: τό «ἀκολούθει μοι» πρός τόν ἀπό Βηθσαϊδᾶ Φίλιππον, ὅπως καί πρός ὅλους μας διαχρονικῶς. Εἶναι ἀκόμη ἡ ἄμεσος φίλιος τοῦ Ἀποστόλου ἀπόκρισις πρός τόν «μή ἔχοντα δόλον» συναπόστολόν του Ναθαναήλ «ἔρχου καί ἴδε», ὅτι εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν, «τήν προσδοκίαν τῶν ἐθνῶν».
Τό αἰώνιον εὐαγγέλιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, ἐντός τῶν ἱερῶν θριγκίων τῆς ὁποίας οἱ πατέρες ἡμῶν ἐσώθησαν καί ἐλπίζομεν καί ἡμεῖς σωτηρίας τεύξασθαι, εἶναι ἡ ὑπό τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ παραδοθεῖσα, ὑπό δέ τῶν συγκροτησάντων τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους Θεοφόρων Πατέρων δογματισθεῖσα καί διαφυλαχθεῖσα καί ἀπαραχαράκτως βιωθεῖσα ἐμπειρικῶς καί βιουμένη Ὀρθόδοξος Πίστις εἰς τόν Θεάνθρωπον Χριστόν. Τό αἰώνιον τοῦτο εὐαγγέλιον διαλαμβάνεται εἰς τάς τρεῖς εὐαγγελικάς λέξεις: ἔρχου, βλέπε καί ἀνακαινίζου καθ᾿ ἡμέραν, τηρῶν καί ἐφαρμόζων Ὀρθοδόξως τήν Πίστιν καί μετέχων βιωματικῶς εἰς τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, τά ἀνακαινίζοντα καί ἁγιάζοντα πάντα προσερχόμενον εἰς αὐτά ψυχῇ καί καρδίᾳ καθαρᾷ ἄνθρωπον. Τό βίωμα τοῦτο διακηρύττει, ὡς τό στίγμα καί τό ἐγκόλπιον αὐτῆς, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πρός τούς πιστούς της καί πρός πάντα ἄνθρωπον «θέλοντα σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Καλεῖ, δηλαδή, τόν σύγχρονον ἄνθρωπον νά ἀνανήψῃ καί νά ἐπιστρέψῃ εἰς τήν ἀείζωον πηγήν, τήν Πίστιν εἰς τόν Χριστόν, διά νά ζήσῃ καί νά δημιουργήσῃ ἔχων συνεχῶς εἰς τόν νοῦν καί τήν καρδίαν του τό «Γενηθήτω τό θέλημα τοῦ Θεοῦ ὡς ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς». Ἡ προτροπή «ἔρχου καὶ ἴδε» ἔρχεται ὡς ἀπάντησις εἰς τήν ἐναγώνιον κραυγήν τοῦ καταποντιζομένου εἰς τά κύματα τῆς συγχρόνου Γενησαρέτ τῆς ὀλιγοπιστίας ἀνθρώπου: «βοήθει μοι».
Οἱ ἀνταποκρινόμενοι εἰς τήν κλῆσιν ταύτην καί ἀκολουθοῦντες τόν Χριστόν, συμπορεύονται μετ᾿ Αὐτοῦ εἰς τό μυστήριον τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεώς Του. Αἴρουν δηλαδή τόν Σταυρόν τῆς αὐταπαρνήσεως, τῆς θυσίας, τῆς κενωτικῆς ἀγάπης, τῆς προσφορᾶς, καί διά τῆς ὁδοῦ αὐτῆς βλέπουν τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί εὑρίσκονται ἐπί τό ὄρος Σιών μετά τοῦ ἐσφαγμένου Ἀρνίου ἔχοντες «τό ὄνομα αὐτοῦ καὶ τό ὄνομα τοῦ πατρός αὐτοῦ γεγραμμένον ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν», ἀκολουθοῦντες «τῷ ἀρνίῳ ὅπου ἂν ὑπάγῃ» (Ἀποκ. ιδ΄, 1-4). Καί οἱ ἀνταποκρινόμενοι εἰς τήν κλῆσιν ταύτην εἶναι ἄνθρωποι πάσης φυλῆς καί γένους, πάσης τάξεως, παντός μορφωτικοῦ ἐπιπέδου, κατά τό ὑπόδειγμα τῆς στρατιᾶς ὅλης τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, εἰς τήν ὁποίαν συγκαταλέγονται καί οἱ μή μετασχόντες θύραθεν ἀλλά μόνον κατά Θεόν παιδείας καλαθοποιός τῆς ἐρήμου Μέγας Ἀντώνιος καί ὁ σύγχρονος Ἅγιος τῆς πολυκλινικῆς τῆς πλατείας Ὁμονοίας Ὅσιος Πορφύριος, ἀλλά καί οἱ διακεκριμένοι φιλόσοφοι καί ἐγκρατεῖς τῆς ἐπιστήμης Μέγας Βασίλειος καί Γρηγόριος Θεολόγος, Βασιλεῖς καί ἁπλοῖ στρατιῶται, πλούσιοι καί πένητες, μαχηταί ἀναχωρηταί τῆς ἐρήμου καί τῶν σπηλαίων καί τῶν ὀπῶν τῆς γῆς ἀλλά καί εὐλογημένοι παλαισταί τοῦ βίου, πατέρες καί μητέρες κατά σάρκα τέκνων, ἁγιασθέντες ἐν τῷ καθημερινῷ στίβῳ τοῦ ἀνάντους τούτου βίου. Εἰς δέ τήν τελευταίαν τάξιν Ἁγίων, τό εὐσεβές ἡμῶν Γένος ἔχει νά συγκαταλέξῃ πολλούς ἀσήμους καί ἀνωνύμους, ὧντινων τήν ἐγγραφήν ἐν Βίβλῳ Ζωῆς, θά πληροφορηθῶμεν, μετά βεβαιότητος ἐν ἐκπλήξει, κατά τήν φοβεράν ἡμέραν τῆς ἐνδόξου ἐλεύσεως τοῦ Κυρίου τό δεύτερον...
Παναγιώτατε,
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐργάζεται τήν ἐπί γῆς στρατείαν της νηφαλίως, κοσμίως, ἐπιεικῶς, διδακτικῶς, συμπαθῶς, φιλαδέλφως, εὐσπλάγχνως πρός πάντας, διδοῦσα ἀπάντησιν, ἔργοις καί λόγοις, ὅτι κρατεῖ τῆς ἀληθείας καί τῆς ὁμολογίας αὐτῆς καί ὅτι ἐργάζεται ἀνυστάκτως διά τόν εὐαγγελισμόν τοῦ ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένου ἀνθρώπου ἀλλά καί διά τόν ἐπανευαγγελισμόν τοῦ οὕτω καλουμένου Χριστιανικοῦ κόσμου, ἐπαναλαμβάνουσα τήν κλῆσιν τοῦ Ἱδρυτοῦ της: ἀκολούθει μοι, ἔρχου καί ἴδε.
Τό μυστήριον τοῦτο τοῦ εὐαγγελισμοῦ καί ἐπανευαγγελισμοῦ τῆς ἀνθρωπότητος, τῆς Ὀρθοδόξου Ἀληθείας, διεκήρυξε στεντορείᾳ τῇ φωνῇ καί ἡ ὑπό τήν προεδρείαν τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος συνελθοῦσα ἐν Κρήτῃ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, διακηρύξασα ὅτι αὕτη (ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία) «ἀποτελεῖ αὐθεντικήν μαρτυρίαν τῆς πίστεως εἰς τόν Θεάνθρωπον Χριστόν...εὐαγγελιζομένη τῷ κόσμῳ παντί τόν λόγον τῆς πίστεως, τῆς ἐλπίδος καί τῆς ἀγάπης»∙ ὅτι «εὐαγγελικῶς προϊσταμένη τῶν δογμάτων καί τῶν εὐσεβῶν παραδόσεων φθέγγεται θεοπνεύστως», καί ὅτι «ἡ Ἐκκλησία (ἡ Ὀρθόδοξος) δέν ζῇ διά τόν ἑαυτόν της. Προσφέρεται δι᾿ ὁλόκληρον τήν ἀνθρωπότητα, διά τήν ἀνύψωσιν καί ἀνακαίνισιν τοῦ κόσμου εἰς καινούς οὐρανούς καί καινήν γῆν». Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐπανέλαβε καί διετράνωσε «τήν εὐαγγελικήν μαρτυρίαν» «ἐν τῇ οἰκουμένῃ», ἤτοι «τά δῶρα τοῦ Θεοῦ: τήν ἀγάπην Του, τήν εἰρήνην, τήν δικαιοσύνην, τήν καταλλαγήν, τήν δύναμιν τῆς Ἀναστάσεως καί τήν προσδοκίαν τῆς αἰωνιότητος».
Παναγιώτατε, Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί, Λαέ τοῦ Θεοῦ περιούσιε,
Ἀσκήσαντες οἱ Πατέρες ἡμῶν ἐν τῇ Πόλει ταύτῃ, καί κατά τούς ἐσχάτους τούτους καιρούς καί Ὑμεῖς, Παναγιώτατε, καί ἡμεῖς οἱ νεώτεροι, ἀπό κοινοῦ μετά τῆς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ἱεραρχίας, τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τήν ὀφειλετικήν διακονίαν μας πρός τήν Ἐκκλησίαν, ἀκολουθοῦμεν καί συμπορευόμεθα μετά τοῦ Χριστοῦ. Καί ἄν κατά τήν διαδρομήν τῶν αἰώνων ἄχρι τῆς στιγμῆς ταύτης ὑπῆρξαν δυσκολίαι, στεναγμοί καί κραυγαί ἀλάλητοι καί ἀνέκφραστοι τῶν πατέρων καί προγόνων μας καί ἡμῶν αὐτῶν, μᾶς ἐνισχύει ἡ πίστις καί ἡ βεβαιότης ὅτι τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον κυβερνᾷ ὁ Δημιουργός καί Κυρίαρχος τοῦ κόσμου Βασιλεύς τῶν βασιλευόντων καί Κύριος τῶν κυριευόντων ταπεινός Ἰησοῦς τῆς Ναζαρέτ, κατά τάς ἀνεξιχνιάστους βουλάς καί τά κρίματά Του. Ὁ ἱστάμενος ἐπί τό πηδάλιον ἐσταυρωμένος ἀδύναμος καί συγχρόνως νικήσας τόν θάνατον παντοδύναμος Ἰησοῦς ἐπιβεβαιώνει τήν ρῆσιν τοῦ χρυσορρήμονος προκατόχου Σας ὅτι «πῦλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσι τῆς Ἐκκλησίας» παρά τάς ποικίλας συχρόνους θυέλλας καί τούς πνέοντας ἐναντίους ἀνέμους. Ἡ Ὀρθοδοξία μας εἶναι ὁ θησαυρός μας, τό ἀναφαίρετον κεκτημένον μας, ἡ Ἡμέρα, τό Φῶς, ἡ καταξίωσις τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς. Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ζωή καί διαρκής μαρτυρία ζωῆς, τήν ὁποίαν οὐδέποτε καλύπτει ὁ οἱοσδήτις τάφος. Ὁμιλεῖ κατ᾿ εὐθεῖαν εἰς τάς ψυχάς, εἰς τάς ὁποίας ἀποκαλύπτει τήν πραγματικότητα, τήν παρουσίαν τοῦ Θεοῦ. Τάς προσελκύει εἰς τάς αἰωνίους πηγάς, ἀπό ὅπου ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι λαοί ἀντλοῦμεν τάς εὐγενεστέρας καί δημιουργικωτέρας τῶν ἐμπνεύσεων. Αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία μας. Αὐτός ὁ κλῆρος καί ἡ μαρτυρία καί τό μυστήριον τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί πάσης Ἐπισκοπῆς Ὀρθοδόξων.
Ἡ ἀεί βιουμένη Ὀρθοδοξία μας αὐτή, ἑορτάζει σήμερον τά ὀνομαστήριά της, τήν νίκην τῶν Ἀποστόλων, τῶν Ἁγίων Πατέρων, τῶν δεινῶν καί ἀκαταμαχήτων Μονομάχων τῆς Πίστεως, τῶν Ὑπερμάχων τῆς Ἀληθείας. Ἡ Ὀρθοδοξία μας διακηρύττει τήν καταξίωσιν αὐτῆς ὡς ἀληθείας καί ὡς ζωῆς καί ὡς τῆς μόνης σωτηρίας τῶν ὑπό τόν οὐρανόν. Ἡ Ὀρθοδοξία μας διά τοῦ ἱλαροῦ καί συγχρόνως ἐκτυφλωτικοῦ Φωτός της λάμπει πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ, ἐκχέουσα τάς ὑπέρ τόν Ἥλιον φωτιζούσας τόν τεταραγμένον κόσμον τῆς ἐποχῆς μας σωτηριώδεις ἀκτῖνας της. Ἡμεῖς δέν πρέπει νά κλείσωμεν εἰς τάς ἀκτῖνας ταύτας τά βλέφαρα τῶν ὀφθαλμῶν μας καί τάς θύρας τῆς ψυχῆς μας ἀλλά νά τηρήσωμεν αὐτά ἀνοικτά διά νά εἰσέλθῃ ἐντός ἡμῶν ἄπλετον τό Φῶς Χριστοῦ, τό ὁποῖον ὀφείλομεν νά μεταδώσωμεν εἰς τούς λοιπούς ἀνθρώπους, ἐπαναλαμβάνοντες καί ἡμεῖς ὡς ἕτεροι Φίλιπποι: «ἔρχου καί ἴδε». Ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ μόνη ἀένναος πηγή φωτός ἐντός τοῦ σκότους τῆς ἀνθρωπίνης κακοπραγίας καί ἀναρχίας, τῶν ἀστάτων λογισμῶν καί τῶν ποικίλων χοϊκῶν προγραμματισμῶν, τούς ὁποίους ἡ βουλή τοῦ Κυρίου, ὁ Ὀρθόδοξος λόγος καί τό Ὀρθόδοξον βίωμα, ἡ Ἁγία ἡμῶν Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί Πίστις «διασκεδάζουν». Γνῶτε, λοιπόν ἔθνη καί πᾶς ὁ κόσμος καί πᾶσα ψυχή ζῶσα, ὅτι μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός.
Ὁ Ἱερός Πατριαρχικός Ἄμβων ἐνώπιον τοῦ μυστηρίου τούτου, τοῦ ἑορταζομένου ἐν συμβόλοις εἰκόνων καί σήμερον θριάμβου τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας μας δίδει ἀπόκρισιν παντί τῷ αἰτοῦντι περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος. Ἐπαναλαμβάνει, πρός ἑαυτούς καί πρός ἀλλήλους, πρός τόν κόσμον ἅπαντα, τόν λόγον τοῦ Κυρίου πρός τόν Ἄγγελον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Σμυρναίων, καί κατ᾿ ἐπέκτασιν πρός τούς Ἀγγέλους πασῶν τῶν κατά τόπους Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν: «Τάδε λέγει, ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος, ὅς ἐγένετο νεκρός καί ἔζησεν. Οἶδα σου τά ἔργα καί τήν θλῖψιν καί τήν πτωχείαν (πλούσιος δέ εἶ)... μηδέν φοβοῦ ἅ μέλλει πάσχειν... γίνου πιστός ἄχρι θανάτου καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς» (Ἀποκ. 2, 8 καί 11).
Αὐτῷ τῷ Κυρίῳ καί Ἡγήτορι τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως καί Ἐκκλησίας «ἡ δόξα καί ἡ τιμή καί ἡ δύναμις καί ἡ ἰσχύς εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν». (Ἀποκ. 7,12).